kendini as..
hayal kur...
haplarını al..
ağla..
camdan atla...
mektuplar yaz...
pişman olma...
bileklerini kes...
üzülme..
alkolün içinde yüz..
kanlarını temizleme ! ...
birinin seni sevebileceğini san...
en güzel giysilerini yak...
silahını hazırla...
kullanılmış hisset...
odandaki resimleri yırt...
yıpranmış hisset...
hergün aynı şiirlere takılıp kal..
sevdiğin grupları sil beyninden....
hepsine ağla...
bilgisayarını balyozla parçala..
izlediğin filmleri unut..
umutlanma...
gözyaşlarının içinde boğul...
hergün aynı sayfaları açıp oku..
hayallerinin gerçek olamıcağını anla...!!!

çünkü seni kimse sevmicek...........

.bugünde ölmek istiyorum...

sahte tripler yapar sahte barişmalar yaşardım, kimse farkedemedi hangisinin sahte olduğunu.. kapanmayan yaralar açtım kendi ellerimle kalbime- yara izim olmadan ölmek istemedim- façalı yüzüyle kalbim kanıyo şimdi, bide acıyı hissetmek wardı ya... ama keşkeleri önceki yüzümle beraber gömdüm, artık güzel şeyler kadar acılardanda zewk almak war... pişmanlıklar hep kalır derlerdi kalmıyomuş- ama ben hiç gerçekten pişmen olmadım ki, onlarda rol du herşey gibi....

şimdi ölmek wardı bu salak netcafede kalbimin durması..elimdeki sigara düşünce farkedebilirlerdi belki, ki şuan bi ölüden pek bi farkım yok we tüm ölüler gibi çok güzelim bugün.. ilginç..

belkide ilaçları birakmamalıydın.. antidepğresanları sktr et yaa gözyaşlarımı kurutuyo küçük pembe pislikler.. ama bi sakinleştirici fena olmazdı şimdi.ewe gidipkolileride tekmeleyebilirdim, anahtarımı unutmasaydım...

diyetteyim yine, sigarayla zayıflama diyeti, iştahı kapatıyo yemek istemiyosun...pskopatamı gitseydim? ilaçları bıraktım diye kızardı kesin...

Siyah NokTacikLar...

kendimi cok yalnız hissediyorum..
neden bilmiyorum..
nasıl oluyor bilmiyorum..
etrafımda insanlar olsa bile..hala yalnız hissediyorum..kurtulamıyorum...

geride bıraktıkların arasında gerçekten üzülülebilceğini düşündüğün insanlar varsa nasıl gidebilirsin ki...
ama ben bir "hiç" im...
ve boşluğa aitim...

long hard road out of hell

Gidiyorum bile demedi..Siyah bi mendil bıraktı sadece oturduğum masanın üserine. Gözlerimden akan kanları çaktırmadan silebilmem için... Bikaç gün sonra hastanelik oldum doktor kanımdaki tuz oranının çok fazla olduğunu söyledi yüzünde üzgün rolu yapan bi ifadesizlikle, tedavi olmam imkansızmış.. 'hadi ya' dedim, 'ben bilmiodum sanki geri dönmiceeni..' Nazikçe kapıyı gösterdi, bende nazikçe orta parmağımı..Çok da umrumdaydı gözyaşı kanamasından ölmek..

  Güneşin altında terkedilmiş parklarda çocukluğumu alkol komasına sokmaya çalışırken hep gittiğin yöne doğru daldı gözlerim. Ölü kuşlar ve ölü kelebekler armağan ettim denize. Denizi ve ölümü çok seversin ya hani, bananeyse.. Aslında sadece asfaltta çürümelerini istememiştim yada bi çöpçünün süpürgesinde yok olmalarını, neyse..

  Çocukluğum hala yaşıyo, kuşlar ve kelebekler hala ölü, gözyaşlarım kanımda katilcilik oynuyo hala ve sen hala dönmiiceini söylemedin bana..Gittiğinden bile emin olamıyorum bu karmaşanın içinde.......

Ölüyorum...!

kimse izlemiyorsa...günün kahramanı olabilirsin...dünyayı kurtarabilirsin...
kimse bakmıyorsa..kendini özel hissedebilirsin..
ben..
kendimi...
sevemedim....
tüm bu düzen içinde...
kendi cümlelerimin arasına sıkıştım...
ama..
kendimi öldürüyorum...
herkesin daha iyi hissetmesi için...
zaten..
bu dünya...bana ait değildi...
hiçkimse adımı bilmezdi..
bilmesi de..
benim için fazla olurdu..
dünya...benim değil..
iyi hissetmeniz için..
zarar veriyorum kendime...
asla...
benim adım yankılanmıcak..
kimse adımı hatırlamıcak..
kalbinizde yerim olmucak..
dünyayı senin için kurtaramıcam..
biz...
sessizlik içinde kaybolmaya mahkumuz..
asla istediğimiz kişi olamıcaz...
efet..
bazı kavramlar....
daha anlaşılır geliyor...
kendimden kaybettiklerim...
uzaklaşıp düşmanlaşıyor...
belki kendi katilim ben olucam..
buna inanamazsın..
sessizlik..
büyük..kutsal sessizlik..
alkol..
beni anlayabilen..
sayılı dostlarımdan biri...
ben..
yaşamayı isterdim..
siyah yada beyaz..
içinde sen olucaksan..
isterdim yaşamayi..........

 giderken bıraktığı bütün renkler siyah olmuş...

ufacık hayal dünyanda hep sis var..çok farklı...gerçeklikten uzak..dikenlerden kocaman ağaçlar...bazen gökkuşağı var...bazen sadece sessizlik...müzik her durduğunda bu dünyadan uyanıyorsun...bugün neden bu kadar sessiz..sokaktakiler neden günboyu konuşmadı..neden yollar bomboştu..kimseyi göremedim bugün..oysa ki onlara anlatıcaklarım vardı...giderken size söylerim demiştim..ama şimdi kimse yok..şehri bu kadar sessiz görmemiştim..dolaşıyorum ..herşeyden kaçıp uzaklaşabildğim eski odama geliyorum..odamı boşaltmışlar..masada bi şişe ve bi silah duruyor...silahı ben mi istemiştim..sanırm  bunu hatırlamıyorum...şişeyi alıp başlıyorum müzikle birlikte...her yudum..vücudumda dolaşmıyor..onları delip geçiyor...her yudum acıyı getiriyor....gözlerimi tekrar açtığımda ..duvarda bir gölge var...neden silahın namlusu ağzında ki..6...5...4..3...2...1....patlama ..ve kuş cıvıltısı.....kendi çığlıklarını duyamayan biri...
....yükselen muzik  .. . . ." .should I die again? Should I die around ? ...."

.kendi cesedimi izliyorum...biri geliyor...gitmemiz gerekli diyor...yolda sorular soruyor...hayattayken en çok neyi severdin....."gülümseyen insanlar...ama onlardan artık yok galiba...yıllardır görmüyorum.......

 .."O"..

dünya onun için yaratıldı..güneş hergün onun gözlerinde doğuyor , onun gözlerinde batıyordu..dünya onun için dönüyordu..herşey onun mükemmelliği altında saklanmış küçük ayrıntılardı..

kimsenin göremediği melek kanatları..
ve kocaman bir kalp
ve sadece perilere verilen yaşam sevinci..
günlerden 5 kasım..
ve uçuşan kelebekler...